1880 жылы Курск губерниясының Генералщино селосында дүниеге келген.
1910 жылы Верный қаласына (қазіргі Алма-Ата) келіп, оған дейін Чернигов губерниясындағы Петропавловский монастырінде 3-4 жыл мойындаушы болып тұрады. Верныйға келгеннен кейін Пахомий әке Ыстықкөл монастырына түсіп, онда ол пономарь, қоңыраушы болып, содан кейін монастырлық тонсурадан өтті және шамамен 1914 жылы ол діни қызметкер дәрежесіне тағайындалды.
1916 жылдың жазында Жетісуда қырғыздардың көтерілісі басталды, олар монастырға шабуыл жасап, монастырьлық құндылықтарды белгілі бір күнге дейін дайындап беруді күшпен талап етті; Сол кезде монахтардың жарты бөлігі, соның ішінде Пахомий әке монастырьден кетті - кейбірі тауға, кейбірі жақын маңдағы ауылдарға тарады. Жасы келген монахтар Құдайдың еркіне сеніп, орындарында қалды. Белгіленген күні келген қырғыздар монастырьдің есіктерін қағып, иконаларды ұрып, шіркеу ыдыстарын алып, монахтарды өлтірді: олар ешкімді аямады, барлығын қылышпен шауып тастады. Кетіп қалған монахтар қайтып оралып, ал келесі күні таңертең, қайтыс болғандардың барлығын ортақ қабірге жерледі.
Осы оқиғадан кейін Пахомий әке Верный қаласына кетіп, кейін Ақсай маңындағы тауларға Феогност, Серафим, Анатолий және Иракли монахтарымен бірге қоныстанды. 1921 жылдың тамыз айында монастырьда тұратын барлық бес монах емші Пантелеймон мерекесіне Верный қаласына Никольск шіркеуіне барды. Олардың екеуі, соның ішінде Пахомий әке, қалада қалды, ал үшеуі монастырға оралды. 1921 жылы 11 тамызда монастырда қайғылы оқиға болды: иеромонахтар Серафим мен Феогносты Қызыл Армия қарақшылары атып өлтірді. Тірі қалғандар Пахомий әке, Ираклий әке және Анатолий әке осы болған жағдайдардан кейін монастырда қалмады.
1921 жылдан кейін Пахомий әке Медеу аймағындағы Горельник тауындағы монастырда біраз уақыт кезбе Виктор және Шемамонк Тихонмен жасырын тұрды. Ол анда-санда қалаға келіп, монахтардың үйінде тоқтайтын, өзі өте тұйық болатын.
20-жылдардың аяғында қатты қуғын болған кезде Пахомий әке Медеуден кетіп, қалада әртүрлі адамдармен бірге тұрды. Жасырын қызмет етіп, неке қию рәсімдерін жасаған, үйлерде жаназа жасап, монахтармен бірге Ақсай бейітіне жиі барып тұрды.
Пахомий әке өзінің осы кезеңдегі өмірін былайша сипаттайды (тергеу материалдарынан): «1921 жылы бұл монахтар (Серафим және Феогност әкелер) өлтірілді, тауда тұру қорқынышты болды, мен тағы бір жыл тұрып, ал 1923 жылы мен Алматы қаласына кеттім. Ара-тұра қазір Қазақстан мұражайы орналасқан соборда қызмет еттім. 1926 жылға дейін осылай өмір сүрдім, кейін Ташкентке кетіп қалдым. Мен Ташкентке жұмысқа орналаасқым келді, бірақ одан ештеңе шықпағасын, мен сонда бір жыл тұрып, Алматыға қайта оралдым. Пәтерде тұрып, үй шаруасына көмектестім, анда-санда қызмет етіп, осылайша күн көрдім.
1928 жылы Мохнатая тауында таныс монах Тихон үйшік сала бастады. Мен оны көруге бардым, маған ұнады, мен де өзіме үйшік сала бастадым, 1928 жылдың аяғында тауға көштім. Көп ұзамай Тихон біздің үйшікті абайсызда өртеп жіберді, мен өзіме жеркепе жасауға мәжбүр болдым. Мен ол жерде үнемі тұрмадым. Қалаға жиі баратынмын немесе сол жерде Мохнатая төбесінде тұратын Магдалена, Татьяна, Александра, Евсевия монахтарымен бірге тұрдым. 1930 жылы монахтарға колхозға кіруге ұсыныс жасалды, бірақ олар колхозға кірмей, мал-мүлкін орман шаруашылығына тапсырып, қалаға кетті. Ал мен өз жеркепемде қалдым. Сол жылы мен монах әйелдерімен бірге Джагал-Абадқа кетіп, тауға қоныстандым. Ол сол жерде үйшік салып, Магдаленамен бірге тұрдым, ал Татьяна бізден 15 шақырым жерде жеке үйшік салды. Джагал-Абадтан тағы да Алматыға қайтып келдім».
1935 жылы Пахомий әке тұтқындалып, Алматы түрмесіне жіберілді, ол жерде қорлық көріп, 1936 жылы атылды.
Мәскеу және Бүкіл Русь Патриархы Алексий ІІ-нің батасымен 1993 жылы 11 тамызда «жергілікті жаңа шейіттерге – иеромонахтар Серафим мен Феогностқа және солар секілді қазақ жерінде азап шеккендерге» құрмет көрсетілді, оның ішінде құрметті шейіт Пахомий болды. 2000 жылы Орыс Православие Шіркеуінің Архиерейлік мерейтойлық кеңесінде осы әулиелерді бүкіл шіркеулік құрметтеу туралы шешім қабылданды
Қазақстан әулиелері
